İnsan doğduğunda, muhtaç, zayıf sadece  ağlayabiliyor... Tek imdadı, anneceği sonra  babacığı yani  aile  ocağı...

Bir  şefkat kucağı...

İnsanlık, aile  temelleri üzerine  kurulur...

 Aileyle  başladı... Aileyle  gelişti...

Aileyle yükseldi veya  çöktü...

Toplumlardaki  sancıların çoğu  aile  kaynaklı...

 Bozulmalar, çözümler hep aile  kaynaklı...

Öleyse şifalarda çarelerde  aile  kaynaklı  olmak zorundadır...

Dünden  bugüne  aile  müessesi  neler  kaybetti düşünelim...

Parçalanmalar arttı...

Boyanmalar  arttı...

Facialar  arttı..

Hayırsızlıklar  arttı...

Aldatmalar, aldanmalar  arttı...

Faziletler  ise  azaldı...

Fakat düşmanlıklar  çoğaldı...

Sevginin  yerini  başka  şeyler işgal eder  oldu...

Neticede ailede  dengeler  bozuldu...

Kadın  kocaya,  koca  kadına  rakip   edildi... Roller  değişti...

Kimse  hakkına  razı  değil...

Söyleyen ne  güzel  söylemiş...

Artık dedeler yok,nineler yom bu  masalda 

Ev  öldü  çocuklar  bu nasıl  operasyon...

Tekrar  gül ekilsin, kişinin  cenneti  evdir...

Ey anne senindir  bu  görev, evleri  sevdir

Olmalı harcı  sağlam, baba  evin direği

Olmalı  sımsıcak gül anne evin yüreği

Bilin ki  çocuk kimin  döşeğinde doğarsa,

Ancak ona  aittir, kalmayın  başka  tasa...

Nefsin  bütün  istekleri  serbest oluyorsa

Şeytan  bile  hayrette  kalıp mest  oluyorsa

Hayret  değil  iklimimiz  alt-üst oluyorsa

Bastırdı  demek  ehl-i heva  denge  bozuldu...

Yunusumuzda şöyle  demiş...

Dövene  elsiz  gerek

Sövene  dilsiz gerek

Derviş gönülsüz gerek...

Sen derviş  olamazsın...

Tüm kötülükleri  olumsuzlukları  tetikleyen şeytan merkezli  eğitilmemiş  ıslah  edilmemiş nefistir...

Çünkü  nefis kötülükleri  emreder...

Peygamberimiz (S.A.V.) şöyle  buyurmuştur...

(Tebük seferi dönüşünde ashabına)

“Küçük cihaddan, büyük cihada dönüyoruz”

“Ya rabbi!Beni, göz açıp kapayıncaya  kadar bile  nefsimin eline  bırakma”

Amin...