Bir baba yazıyor, bir yaşlı ata yazıyordu  bunları. Birde ben..

“Bir kızım var.. Anlatacaklarımda.”

Önce kalabalıktık.

Önce kızım gelin gitti, bir sokak öteye..

Sonra erkek çocuklar..

Bir bir evlendiler.

Evden uçtular.

Kuş misali gittiler. Sonra onlarında çocukları oldu.

Bayramdan bayrama el öpmeye geldiler.

Ama kız hergün anneyle babayı ziyaret etti.

Evi süpürdü, yemek getirdi.

Çamaşır yıkadı, kitapları düzeltti.

Hizmette kusur etmedi, hiç off bile demedi.

Yatalak anne birgün Hakk yoluna uğurlandı.

Önce ağlaştılar birkaç gün..

Ve ardından unuttular..

Oğlanların gelişleri seyrekleşti.

Komşu kadınlar yorum yaptı.

Tabiat kanunu dediler buna.

Su geri akmaz dediler. Oğlan çocukların çocuklarını daha fazla sevdiğini anlattılar, onu kastettiler.

Yani babalar şöyle dermiş atrafa.

“Oğlumu çok seviyorum.

Böylece sevginin geriye akmamış olduğunu söylediler.

Ama kızın anaya babaya sevgisi sel gibi..

Her tarafı kaplamaya devam etti.

Kız, hergün geldi, babaya uğradı.

Yemek getirdi, önüne koydu yemesi için. Sonra bulaşıkları yıkadı.

Çamaşırını yıkadı, yerleri süpürdü.

Birşey söylemeden babaya sevgi saygıyla ziyaretler devam etti.

Yine böyle bir gündü.

Baba kızına eksik etmediği duayı yaparken kızda konuştu.

“Baba çok şanslısın, senin bir kızın var. Ama bende senin gibi yaşlanacağım birgün. Keşke benim bir topal kızım olsa, bana yaşlılığımda baksa” dedi.

Babanın gözleri nemlendi.

 Kızına şunu söyledi.

“Babanın duası seni korur kızım” dedi.

Kızda “İnşallah” dedi.

Kız “baba gidiyorum, yine gelirim” dedi.

Baba kızı gidince şunları düşündü.

Yaratan, kızları özel olarak yaratırken onları önce insan sevgisi, daha sonra ana baba sevgisiyle donatmış.

Zamanla onlarda ana olunca ilahi bir çocuk sevgide katmış.

Çocukları bu tarif edilmez sevgiyle korumuşlar. Ama kız çocukların ana baba sevgisini hiçbir zaman azaltmamış diye düşündü.

Kalemde  babanın yerine şunları yazdı:

“İyiki kız çocukları var”

Dünya kız Çocukları günü kutlu olsun diyorum.