Tam 41 yıl sonra beni aradılar.

O zaman yıl 1978 idi. Ülkemizde gençler arasında olaylar oluyordu.

O yıllar İskenderun Demirçelik fabrikasında işe başlamıştı. Fransa’dan döneli 4 yıl olmuştu. Gazeteciliğe ara vermiştim. Çoluk çocuğumun nafakasını temin etmek için iş hayatına atılmıştım.

İskenderun Demirçelik fabrikasında ince işlerin taşeronluğunu yapıyorduk.

İşçilerimiz Osmaniye, Ceyhan, İskenderun ve Tarsus ile Hatay’dan alınıyordu.

1978 yılında ülkemiz talihsiz günler geçirirken ülkenin her yerinde terör can alıyordu.

İşyerimizde siyaseti yasaklamıştım. Osmaniye’den gelen işçilerin çoğu MHP’li idi ve Türkeş sevdalısıydı.

Diğer şehirlerden gelenlerin çoğu sol görüşlü idi,. Kimi yatılı, kimi servislerle evlerine gidip geliyorlardı.

İşçilerden yatılı kalacaklara koğuş yaptırmıştım,. ayrıca banyo yapabilmeleri için banyoda kurdurmuştum.

Yine koğuşlardan birine de televizyon kurdurdum. Herkes orada toplansın izlesin diye. Bu şekilde belki işçiler arasında sosyal barış gelir diye düşünmüştüm.

İşyerine sulhu getirmiştim. Bu durum İskenderun Demirçelik fabrikasındaki yetkililerinde dikkatini çekmişti.

Sonra örnek bir işyeri olmuştuk. burada işçilere yeteneğe göre ücret, üretimse ataş usulü.. Yani parça parça üretim, kabala işçiler ve ustalar bazen normal aylıklarından 3 misli ücreti hak ediyor ve haklarını alıyordu.

O yıllarda yanımda çalışan ustalardan biri bu çalışma sistemin ile biraz sermaye edindi. Yıllardır ihracat yapar.

Kendisini epeydir görmüyordum. Edindiğim bilgiye göre Romanya’dan Ürdün Amman’a biçilmiş kereste göndermeye başlamış Beni gördüğünde elime sarılmıştı.

Ve gelelim 26 Temmuz 2019 tarihine.

Cep telefonum çaldı. Baktım Dörtyol ilçesinden Coşkun kılıç arıyor.

“Mehmet abi, ben Coşkun dedi. sonra yanında biri olduğunu belirterek telefonu ona verdi.

Telefonu alan şahıs konuşuyor:

“Mehmet abi ben Bahattin Bahar. Ellerinden öperim. nasılsın iyi misin”

Bende iyiyim dedim. O da bana “4 yıldır Dörtyol MHP ilçe başkan yardımcısı ve belediye meclis üyesiyim” dedi.

Sonra sözlerine devamla..

“Abi sen bize yıllar önce  siyaset dışı kardeşliği öğrettin. Ben ve coşkun şu anda emekliyiz. Sigorta kökümüz senin bizsi işe almana kadar dayanır. senin sayende bugün emekliyiz. Allah senden razı olsun” dedi.

D’aha sonra başından olaylar geçmiş ve ben kendisi hakkında bir suç yüklemeden kendisini kurtarmıştım. Senin masum olduğunu isbatlamış ve hapse girmeni önlemiştim.

İşte 26 temmuz 2019 tarihinde 41 yıl sonra yanımda çalışan eski bir MHP li ve diğeri aşırı solcu olan iki arkadaş bana telefon açtılar.

Şimdi demek istediğim şu. Eskiden sağ sol olayları vardı ve ben o yıllar  sağcı ve soycu işçiler arasında kardeşliği tesis etmiştim. bugün o işçiler yine bir arada ve kardeşçe yaşıyorlar.

Kardeşlik ve insan sevgisi ne kadar güzel..