Her yıl Haziran ayı geldiğinde aklıma gelir o koca şair.

Adı Nazım Hikmettir. Soyadı Ran..

Nazım  Hikmet demek şiir demek.

Cezaevi demek, hasret demek.

Cefa demek, vatan hasreti demek.

Nazımın ölümü 3 Haziran 1963 olarak kayıtlı. Bugün 2018 yılındayız.

Yani Nazım gideli 55 yıl olmuş. 55 yıl öncesi, o yılların ceza evleri koşullarını şiirinde işlemiş bize ulaştırmış. Büyük şair şöyle anlatır  o yılların cezaevlerini..

“BUGÜN PAZAR

Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.

Ve ben ömrümde ilk defa

Gök yüzünün bu kadar benden uzak,

Bu kadar mavi

Bu kadar geniş olduğuna şaşarak

Kımıldamadan durdum...

Sonra saygıyla toprağa oturdum

Dayadım sırtımı beyaz duvara

Bu anda düşmek dalgalara

Bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım

Toprak güneş ve ben..

Bahtiyarım Diyebilmek..

(...)

Ah Koca Şair bugünleri görsen, cezaevlerinde şimdilerde...

Yemek 3 çeşit var...

Doktor var ilaç var...

Avukat bedava...

Büyük şairin birde  Nemelazımcılara şiiri var bakın ne diyor...

XX

Ben yanmasam/ Sen yanmasan

Biz yanmasak/ Nasıl Çıkar

Karanlıklar Aydınlığa...

Memleket severliğini de  Sen Şiirinde işlemiş...

XX

SEN

Sen Esirliğim ve hürriyetimsin...

Çıplak bir yaz  gecesi gibi yanan etimsin

Sen memleketimsin...

Sen ela gözlerinde yeşil hareler

Sen büyük güzel ve muzaffer...

Ve ulaşıldıkça ulaşılmaz olan hasretimsin...

15 Ocak 1902-3 Haziran 1963

Nazım Hikmet Ran ülkesine vatanına hasret öldü...

Birde ona dinsiz diyenlere bir şiiri var ama önce düşman işgalinde içinde bir isyan vardır...

O tarihlerde dinsel inancına bir hayli bağlıyken Yunanlılar bir caminin tüm üstünü kablayan Yunan bayrağını bağladıklarına  tahammül edemez... O zamanlar arkadaşlarıyla Türk kadınlarına  sataşan Yunan askeri  dövmüş bir gurup gencin başındayken o caminin üzerine  kapanmış o bayrağı söküp atmış(Tanıdığım Nazım Hikmet, Orhan Karaveli) Doğan Kitabevi)...

Ve Nazım Şiirinde o olayı  anlatır...

Havsalam almıyordu bu hazin hali önce

Ah ey zavallı cami, Seni  böyle görünce

Dertli bir çocuk gibi imanıma bağlandım

Allah'ımın ismini daha  çok candan andım

Ne kadar yabancısın böyle sokaklarda sen!

Böyle sokaklarda ki anası can verirken

Işıklı kahvelerde kendi  öz evladı var...

Böyle sokaklarda ki çamurlu kaldırımlar

En  kirlenmiş bayrağın taşıyor gölgesini

Üstünde oruspular yükseltiyor seni

Burda bütün gözleri bir siyah el bağlıyor...

Yalnız senin göğsünde büyük ruhun ağlıyor

Kendi elemim gibi anlıyorum ben bunu,

Anlıyorum bu yerde azap çeken ruhunu

Bu imansız muhitte öyle yalnızsın ki sen

Bir teselli bulurdun ruhumu görebilsen

Ey camiin ruhu bize mucize göster

Mukaddes huzurunda el bağlamayan bu yer

Birgün harap olmazsa Türkün kılıç kınıyla

Baştan başa tutuşsun göklerin yangınıyla

(...)

Nazım Hikmet’i ölümünün  Yıldönümünde  sevgi ve saygıyla anıyoruz...