Günümüzde  okumak çok zor. Ama okuduktan sonra mezun olup iş bulmak daha da zor.

Buna rağmen insanoğlu dünyaya geldikten sonra öğrenme başlıyor. Yaşınız 4-5 oldu mu kreşe, sonra anaokuluna gidiyorsunuz. Ardından 6-7’li yaşlarda ilkokul derken 20’li yaşlara kadar ortaokul ve lise eğitiminizi tamamlıyorsunuz.

20 yaşına geldiğinizde  ilk, orta ve liseyi bitirmişseniz ve üniversite imtihanlarında başarılı olduysanız,  Yüksek tahsilinize devam edebiliyorsunuz. Bunları yaparken elbette belli bir maddiyat gerekiyor. birde öğrenme isteği ve zeka gerekli..

Her ne kadar ülkemizde üniversitelerin sayısı çoğalsa da, yüksek tahsil yapıp eğitim seviyesi yükselse de yinede aramızda hala okuma yazma bilmeyenler var.

21. yüzyılda Tarsus gibi bir memlekette okuma yazma bilmeyenler  olması büyük ayıp. Ama  devlet ve millet olarak bu ayıbı örtmek için yeni yeni okuma yazma kursları açılıyor. Yeter ki insanlar okuma yazma öğrensin, cahil kalmasın istiyoruz.

xx

Takvimler  2019 yılının 9. ayını bitirmek üzere.

Bu çağda yine başlık parası ve okula gönderilmeyen kızlar konusu var.

Doğunun Paris olarak gördüğü Tarsus’ta elbette hayat diğer iller göre ucuz ve kolay. Ama 400 bine yaklaşan nüfusuyla Tarsus’ta da çok sayıda tarım işçisi var. Buraya ekmek parası kazanmaya gelmişler. Doğudan gelen insanlar, Tarsus ve ova köylerde çadırlarda kalıyor, ekmek parası için çalışıyor. Erkekler evlenecek başlık parası biriktiriyor.

Kızlar okula gönderilmiyor. Yaşı 40 hatta 50 olmuş kadınlar bile memleketlerindeyken okula gönderilmemiş okur yazar değil. Kızların kimisi ilkokulu bazı devlet yetkililerinin araştırması ile okumuş. Ama yaşı 40’ın üzerindeki kadınların çoğu hala okuma yazma bilmiyor denildiğinde  şaşırdım. Hatta sorunlarını bizzat gazetemize gelerek anlatanlara da şahit olduk.

Geçenlerde ablası okur yazar olmadığı için  kazıma mühür yaptırmak için  gazetemiz tesisine bir kız geldi. Evli çocuklu olan ablasının eşi ölmüş, ama kadının okuma yazması yok, imza atamıyor, haliyle bankadan para alabilmek için mühür yaptıracaklar.

Sorduk, anlattılar. Ablası hiç okula gitmemiş.

“Ben 8 yıl okudum,  okutmak istemediler ama ben inat ettim. Şimdi liseye göndermiyorlar. Lise bire gittim, okutmadılar. Şimdi dışarıdan okuyayım diyorum. Tarlaya götürüyorlar.  Nasıl okuyacağım.” diye soruyor, çare arıyor.

O genç kız anlatmaya devam ediyor..

“Üç abim var, üçünü de  evlendirmek için bizler tarlalarda çalıştık, başlık parası biriktirdik. Geçen yıl evlenen abimin hanımı için 60 bin lira başlık verdik. 3 çift bilezik kolye verdik. Bir erkeğin evlenmesi için en az 100 bin lira gerekiyor.”

“Sen evli misin diyorum”
“Ben 17 yaşındayım ve bekarım. Beni henüz isteyen olmadı” diyor.

 Onunda ailesi yine başlık alıyormuş. Başlık vermeden  kaçarsanız, hayatınız tehlikeye giriyor.

Tarlada tarım işçiliği yapıyorlar.

17 yaşındaki kız anlatıyor:

“Tarlada çalışırken bir erkekle konuşsak, kızıyorlar, akıllarına kötü şeyler getiriyorlar”

“Erkeğin kızla, kızın erkekle konuşması yasak” diyorlar.

Aynı Türk filmlerindeki gibi.

O insanlara yazık. 21. yüzyıl Türkiyesinde yaşananlar bunlar.

Ablası diyor ki..

“Ben ezildim, beni okutmadılar. Bari bu okusun.”

Babamız ölü,  annemizde maalesef bizim okumamızı istemiyor.  Okuma yazma kursu açılsa giderim. Bakın bankadan para alacağım para bile çekemiyorum.

Mühür yaptırıyorum” diyerek nasıl ezildiğini, okutulmadığını ve hor görüldüğünü anlatıyor.

Özellikle ova köylerde ve Yenice taraflarındaki çadırlarda kalan bu doğulu  insanların derdini dinlemek gerek.

Yeni kaymakamımız  köy/mahalle gezileri yaparsa ve gibi sorunları dinleyip tesbit ettirirse sanırım büyük sevaba girecektir.