Bir insanın malında, mülkünde, servetinde, şöhretinde bir eksiklik olabilir.

Ama hiçbir insanın dilinde tatlılık eksik olmamalıdır.

Çünkü insanı insan eden eti kemiği değil, tatlı dili, güler yüzüdür.

Çoğu zaman insanın diliyle ikram ettiği tatlı, eliyle ikram ettiği tatlıdan daha lezzetlidir.

Elde yapılan tatlının hamuruna, yağına, şekerine, yufkasına dikkat edildiği gibi dilden dökülen tatlının da sevgisine, bilgisine, samimiyetine dikkat etmek gerekir.

İnsanı tatlı dillilikle yalakalıktan ayıran ince çizgide budur. 

Atalarımız  ne  güzel  söylemiş; “Tatlı  dil yılanı  deliğinden  çıkarır, Kötü dil insanı dinden imandan  çıkarır”

“Yine deveyi tuz, insanı  söz  öldürür”

“El yaresi  olunur, Dil yaresi  olunmaz”

Sözü de  ne kadar veciz  bir sözdür...

Öyle  insanlarla  haşır, neşir oluyorsunuz ki; ağzından  bal damlıyor, söylediği her  söz  samimi...

“Bu insan yanımdan  hiç  ayrılmasa  diyorsunuz...”

Yine  öyle  insanlarda vardır  ki; dilini  balta  gibi  kullanır...

Aşkınızı, azminizi, ümidinizi kıtır kıtır keser...

Doğrusu o insanlarla birlikte olmayı tehlike addedersiniz...

“Siz  siz olun elinizle, dostlarınıza ikram ettiğiniz gibi dilinizle de ikram etmeyi hiç ihmal etmeyin...